مزرعه پدربزرگم...

کدخدازاده ای؛

فقیرم،

پدربزرگم سالهاست..

الَکَش را

به دیوار نمی کوبد !

با دقت ؛

می کارد گندم،

با مشقت ؛

جو  درو میکند ..

نمیدانم چرا

ادوات مکانیزه را

عدوات جفا پیشه میخواند!

پدر مهندسم ؛

مسئول کتابخانه روستا؛

برای رفتگر محله

از بانک مرکزی؛

همیشه دارد استدعا !

راستی !

مزرعه ی ذرت مان

 دیدنیست؛

باز هم مترسک بی دست و پا

گنجشکان را

چپ و راست ؛

به جان هم انداخته،

خوشه های خوش نشین

با لپ های ورم کرده

برای دفاع

ذرت پرت میکنند !

دوباره فرصتی شد،

برای مرغان همسایه؛

ببین چگونه،

از تپه های جولان،

به سمتِ باران طلائی

سرازیر می شوند،

 هلهله کنان !

به به

چه سرزمین زرخیزی !

رُفتگرِمان  امّا

بی خیالِ فضله هاست

باید اول ،

برسد  نانش،

 از بالا ...

ناگهان ، صدای مهیبی

سرم را ناخودآگاه؛

می چرخاند !

وای خدای من ،

پدربزرگم افتاد در  منجلاب !

فریاد کودکان بازیگوش

حواسم را بدجور پرانده!

همه یک صدا میگویند؛

خاک بر سرت کدخدا !

سرمه ی بدبینی

می کِشد بر چشم نازیبای خود،

با حسِّ شک ؛

سایه و سرمه ی  بدبینی را

زیر تن پوشِ تمام دختران؛

با نگاهی بیمار،

تاتوی وهمِ هم آغوشی را...

محکم و جلوه کنان !

چادرش را بر سر ،

زیر لب شکوه کنان؛

می زند  بر همه کس،

 تهمتِ بی دینی را

کاش یک تبصره ای،

یک بلا نسبت تو !

یک پرانتز،یک کاما،

در قوانین زبانش

می بود !

ترسم آن روز که باید بیند

عکس خود را در آب،

جلوه ی چهره ی یک بوزینه ،

بزند بر دهنش ،

پُتک ویرانگر ِ خاموشی را !