عشق

در این سرای آسمانی

که ملبس به آبی ترین ؛

حریر احساسات است

نه برای کسی ؛

 ماه ، بوده ام

نه ستاره !

خماری چشمم را

از مادر

و سرخی گونه ام را

از سردی  روزگار

گرفته ام...

نه کسی دلواپسِ قلبم

و نه دستی

نوازشگر دلتنگیم ...

و آموخته ام ، عشق ؛

کوره راهی با مختصات گردآلود

به سردی بیابان گُبی

و به وسعت صحرای نوادا

در عمق دلشوره ی

 تنهائی ِ من است !

دلم نرده بانی می خواهد

برای گریز

از مرکز تنهائی

به سمت سیاره ی دیگر

شاید آنجا پیدا کنم

کسی که به اندازه من

دلتنگ است

کسی که برای عشق

گرم  و یکرنگ است...

زهرا ستایش کیا(زرشید) دفتر :التهاب ریه ها