همزاد

از وقتی که به دنیا آمدم همراهم بودی ؛در خردسالی به تو توجهی نمی کردم اما وقتی که به مدرسه رفتم توجهم به تو زیادتر شد ، دوستانم از دیدن تو اوایل می خندیدند ولی بعد از دیدن ناراحتی من دلشان سوخت و تو را در کنار من دوست داشتند تازه دوستان جدیدتر که امدند فکر میکردند من به نظافت تو بی توجهم ولی همه در اشتباه بودند ؛ سالها گذشت تا اینکه وارد دانشگاه شدم  ، دوستی به من گفت ، آیا دیگر وقتش نرسیده که از هم جدا شوید؟

دیدم بد نمی گوید محیط دانشگاه برایمان کمی غریب بود ، رفتم و بعد از تقریبا بیست سال رفاقت و همشینی از تو جدا شدم ، تو برایم خیلی عزیز بودی درست روی نوک بینی ام جایت بود ! با اینکه الان نیستی ولی هنوز پس از گذشت سالها جای خالیت مرا آزار می دهد ....

"زرشید"