آسمان من

ای آسمان من ؛

بر قلب من بریز

رنگین شهاب های پر از التهاب را

گرمای عشق تو؛

جانی دگر دهد

این خانه ی ویرانه ی پر اضطراب را

بر من روانه کن؛

کالسکه ای ز نور

در کهکشان آماده کن جام شراب را

مستم کن و بریز؛

بر ذهن خسته ام

زیباترین گل واژه ی اشعار ناب را

بهرام قصه ام؛

از من نهان شده

بین بخت بسته ی منِ آلوده خواب را

ناهید و ماه را ؛

با چنگ و دف بران

شادی نما غمخانه ی حال خراب را

زرشید آسمان ،

گرما نمی دهد ؟

قلب کبودِ  عاشق  عالیجناب  را !