درخت سدر

درخت ِ سِدرمان ؛

کُناری ست کِنار شبستان

ریشه هایش ،

عمیق تر  از جان...

ساقه هایش ،

والاتر از عالم امکان..

-        مقدس -

برای خاندان...

خون چکه میکند هر ماه

در کنجِ دلمان ...

-        نجابتش -

باقی مانده از

زین و برگ ِ

-        پدر بزرگمان -

قند و دستمال ِ بی بی ؛

چه بوی غریبی می دهد

در این عصر دلمردگی؛

می نشانم بر شاخه اش

قفسِ قناری دلواپسی را

آب و دانه میدهم...

- دلشوره  ها -

می شویند

شاخه های شکیلِ پر چین و خمش را ،

لم می دهم؛

کنارِ سایه ی سنگینِ

- مقدسش -

عهد بسته ام

تا آمدن شاهزاده ام

دستمال یادگاری را

بر بلندترین شاخه ی سبزش

گره زده ، باقی بگذارم ...